WITAMY NA FORUM taopark

tao · Administrator

Jeżeli jest Ci źle i smutno, napisz do nas, podziel się problemem. Będziemy próbowali Ci pomóc, a na pewno pocieszymy. Pisz - od razu będzie Ci lżej...

kasia

Dzis zmarl na serce moj ukochany kot. Jest mi bardzo bardzo ciezko

Gość

Rozumiem Twój smutek i ogromnie Ci współczuję.
Jestem z Tobą.
Pozdrawiam
J.A.

kwa

Kasiu kochana, bardzo Ci współczuję... To zawsze jest ogromna tragedia, wiem to bardzo dobrze. Zresztą, co bym nie napisała i tak nie wyrazi to tego, co przeżywasz...
Napisz nam coś bliżej o swoim kotku.
Ania

Gość

pare dni temu pożegnałam swojego kochanego pieska był ze mną przez 16 lat parę miesięcy temu dostał pierwszy atak padaczki był to dla mnie szok poszliśmy do weterynarza który przepisał tebletki i kazał brać regularnie niestety tabletki miały skótki uboczne piesek po nich męczył się i po jakimś czasie nie chciał już ich brać zaciskał mocno pyszczek żeby ich tylko nie wziąść więc odstawiliśmy je i tu chyba popełniliśmy wielki bład bo prawie 3 miesięce był spokój myśleliśmy że to już więcej się nigdy nie powtórzy aż do przedwczoraj kiedy o godz. 19.00 wieczorem znowu dostał atak potem o 21.30 i tak przez całą noc ataki skracały się początkowo co 2 godz. potem co godzine i już co 30 minut nie mogłam już tego wytrzymać modliłam się żeby już było rano żeby pójść z nią czym prędzej do lekarza nadeszła wkońcu godz 10 rano musiałam jeszcze czekać 15 minut w tym czasie znowu dostała atak wkońcu przyjechał prosiłam go żeby dał jej jakiś zastrzyk ale powiedzial że to nie pomoże przepisał tabletki i kazał się pokazać za 2 dni po przyjściu do domu podałam zaraz pół tableki która nie pomogła znowu następne ataki piesek bardzo cierpiał był w agonnii chodził przez cały czas wkółko pokoju obijając się o meble cała noc taka była cały cas na nogach i ataki piesek nie miał kiedy przyjść do siebie bo znowu przychodził następny atak z ciężkim sercem podjeliśmy decyzję o ulżeniu jej cierpienia i poddaniu jej uśpieniu nosiłam ją na rękach płakałam za mało powiedziane wyłam z rozpaczy mówiłam do niej że będzie dobrze żeby się nie bała że już ją nie będzie bolało że to przejdzie nie mogłam tego zrobić po prostu nie mogłam ale kiedy znów przyszedł atak nie mogłam już dłużej czekać i patrzeć jak cierpi kazałam mężowi żeby z nią poszedł ja chciałam bardzo ale nie zniosłabym tego bałam się patrzeć jak odchodzi zawinełam ją w kocyk i całowałam ją po główce nie żegnałam sie z nią powiedziałam jej dozobaczenia w niebie kocham Cię .... mąż wyszedł a ja wyłam z bólu po chwili wrócił i zapytał czy ma iść ja kiwnełam że tak bałam się następnego ataku nie mogłam patrzeć jak cierpi jak skomle z bólu a teraz mam wyrzuty sumienia że mogłam jeszcze poczekać może by już nie dostała ataku może by już było dobrze cały czas nie daje mi to spokoju ale jak dostała pierwszy atak podałam jej tabletkę potem znowu rano co przepisał lekarz i nic żadnej poprawy ataki się skracały chyba to jeż był koniec gdybym zaczekała to by jeszcze się męczyła i niewiadomo ile by jeszcze jej serduszko wytzymało atakow, nie mogę się otrząsnąć bardzo mi jej brakuje płacze po kątach wpatrując się w jej zdjęcie ale będę żyć nadzieją że wkrótce się z nią spotkam za tęczowym mostem że przybiegnie do mnie, wezme ją na ręce i już nigdy się nie roztaniemy a do tego czasu zaopiekuje się nią mój tata którego nie widziała przez 11 lat ale napewno go pozna

kwa

Naprawdę bardzo, bardzo Ci wspólczuję. Opowieść jest przejmująca, aż dostałam gęsiej skórki.
Pierwsze dni są zawsze najstraszniejsze, ale potem zostaną Ci tylko słodkie wspomnienia. Teraz trudno w to uwierzyć, ale tak będzie. Najważniejsze, że piesek teraz na pewno jest juz szczęśliwy i hasa beztrosko. Na pewno kiedyś się spotkacie. Najważniejsze, że spotkaliście się tu, na ziemi, że było wam dane przeżyć takie przywiązanie. Po coś to przecież było, nic nie dzieje się przypadkiem.
Zrobiłaś, co mogłaś, nikt nie jest temu winien, nie zadręczaj się takimi myślami. Piesek na pewno wie, jak bardzo go kochałaś i na pewno, chociaż jest szczęsliwy, tęskni i czeka.
Trzymaj się.

Saba

dziękuję Ci bardzo za wsparcie bardzo tego potrzebowałam myślałam sobie że nikt nie odpisze ale jednak są ludzie tacy jak Ty co rozumieją i współczują jeszcze raz bardzo Ci dziękuję, z jednej strony pomogłam mu skracając jego ból i cierpienie ale z drugiej strony dręczą mnie te myśli że pomogłam mu odejść z tego świata szybciej może chiał jeszcze żyć, być z nami nie było mnie przy niej w tej ostatniej chwili jego życia ale był przy niej mój mąż a on też kochał ją tak samo jak ja nie chciałam się z nią żegnać na zawsze bo chcę się z nią jeszcze spotkać i wierzę w to spotkanie i będę czekać na to ...

dorota · Gość

dwa dni temu odszedł mój jedyny ukochany piesek ADUR. Miał 11 lat. Zaatakował go złośliwy rak. Nie jadl nic od 3 tygodni był na kroplówce. Nie była zadnych szans. Bylismy zmuszeni go uspić. Nie jestem w stanie opisać co wtedy czułam, ale on chyba tez. Nie chciał wysiąść z samochodu jak przyjechalismy do kliniki. A zawsze to bardzo lubił. ZASNĄŁ.... nasz ukochany Duruś... teraz leży w Koniku Nowym pod Warszawą. Zawsze pozostanie w sercach całej rodziny... Nie wiem jak sobie teraz bez niego poradzimy. To nasz najwspanialszy wierny i madry przyjaciel

Saba

bardzo mi przykro z powodu odejscia Twojego ukochanego pieska, wiem jak to przeżywasz bo w tym miesiącu też musiałam podjąć tą trudną decyzję jaką jest uśpienie to jest coś okropnego nawet nie mogę o tym pisać kiedy spojrze na zdjęcie mojego pieska to serce mi tak ściska mocno że się duszę nawet kiedy pomyślę że już jej nie ma ze mną ale trzeba myśleć że kiedyś nadejdzie taka chwila kiedy się zobaczysz z nim bo ja tak myśle i jedynie to dodaje mi siły trzeba w to wierzyć...

dorota 1 · Gość

wiesz taka jest kolej rzeczy i tak naprawde musimy sie pogodzic z odejsciem naszych kochanych zwierzatek. Mój miał 11 lat i strasznie sie z nim wszyscy w domu zwiazaliśmy. Pewnie tak jak i Ty ze swoją sunią. Powiem Ci, że dzisiaj od rana skanuje wszytkie jego zdjecia a mam ich naprawde bardzo duzo. Jestem pewna ze pozostanie na nazwsze w mojej pamieci. I pamietaj jedno ze nasze psiaki beda na nas tam czekac tak jak czekały codziennie w domu...

Paula

W Październiku straciłam moją drugą szynszylkę, Milunię. Była chora, prawdopodnie przyczyną Jej śmierci była karma, zwykła, na wagę...Miałaby w lutym 3 latka...[*] Sad

Przed Milką był Szyniuś. W tym roku miałby 6 lat. Był On maskotką zerówki. Byłam najlepsza w jego łapaniu, i w klasach II-III (około) łapałam Go z moją kumpelą. Niestety, Szyniuś im się znudził i pani zaproponowała, abym kupiła im myszoskoczka w zamian za Szyniusia. No i Szuniuś był mój ! Niestety, moja siostra gdy Go nakarmiła, nie zamkneła klatki, Szyniuś mieszkał w kuchni. Pobiegł do dużego pokuju, gdzie siostra ścieliła łóżko i...Go przygniotła ! Płakałam i krzyczałam:"MORDERCY !". Nie widziałam Jego ciała...Teraz nienawidzę swej siostry, ale nie za to, tylko za inne rzeczy...Choć teraz nie będę rozdrapywać ran, wszyscy kochali Milkę...Cała wieś (bo mój ojciec jest sołtysem, i gdy ludzie przychodzili z podatkiem, to ją chwalili...A teraz...).
P.S: Jestem z wami ! I ja tęsknię, i ja płaczę i ja współczuję...

Paula

Jeszcze miałam mnóstwo zwierzaków ! Jedna papuga się powiesiła, a druga z żalu odeszła. Miałam Reksa on chyba żyje...Pogryzł mnie rok temu, wybaczyłam mu, on nie chciał...Kropkę, zmarła na nosówkę. Finka, potrąciło go auto. Vercię, ją uśpiono, bo potrąciło ją auto i przez obrożę trzeba było ją uśpić ! Bubusia (Śnieżka go zagryzła) i wiele innych chomiczków. Pixel, był chory itd.

amika · Gość

Wczoraj odeszła moja kochana pieska Tequila (ruda bookserka) była z nami 10 lat i jest mi teraz strasznie smutno Sad

była taką słodką pieszczochą. Czy po starcie ukochanego psa powinno się mieć nowego ? powiedzcie

Gość

CZESC.... NIE WIEM CZY PO 10 LATACH ZE SWOIM UKOCHANYM ZWIERZAKIEM POWINNO SIE OD RAZU KUPOWAC NOWEGO... MOJ ODSZEDL W STYCZNIU I DO DZISIAJ NIE MOGE O NIM ZAPOMNIEC I CHYBA JESZCZE DLUGO NIE BEDE MIEC INNEGO PSIACZKA, MAM WRAZENIE ZE TAK POKAZUJE SIE JAK ON BYL WAZNY... POWINNAS NAD TYM POMYSLEC

Gość

ja też tak myślałam mój piesek odszedł w styczniu tego roku był z nami przez 16 lat i też nie chciałam już innego pieska ale bardzo mi brakowało mojego pieska, mój mąż widział to i w lutym przyprowadził do domu małą psinkę bardzo byłam zaskoczona ale teraz nie potrafiłabym ją oddać już nikomu bo ona też potrzebuje ciepła i miłości a takich pieskow jest dużo co chciałyby się znaleść w takim domu pełnym ciepła i miłości wiadomo każdy jest inny ale ja nie mogłabym postąpić inaczej żeby ją oddać komuś innemu